Część 19

Jestem w lesie koło domu. Czuje na rękach coś ciepłego, Patrze  na nie. To co tam widze przeraża mnie. Z dłoni sączy się krew. Bardzo dużo krwi. Nie widze  w dokładnie w jakim miejscu się znajduje bo jest noc i mgła. Słysze szmery.
-chodź do mnie.
-uciekaj stąd- kilka głosów naraz mówiło.
-nie! chodź do mnie!potrzebuje cie. Jestem tu
-umrzesz jeśli tam pójdziesz-Co tu sie dzieje?!
-chodź tu!Bo jak nie to cie przyprowadze.- głosy dobiegały z wszystkich stron świata.
-uciekaj głupia do póki masz czas!
- Zostawcie mnie! Cicho bądźcie. Mam dość- do oczu napłynęły mi łzy. jesteś słaba. Przyznaj nie wytrzymujesz tego. Ty szalejesz.
-chodź do mnie!!!!!!!- ktoś krzyknął. Przeraziłam się  i zaczęłam biec ile sił w nogach











- Nie uciekniesz nam!!!!!!!!!!! Dorwiemy cie- nic nie widziałam przez łzy. Potknęłam się. Z hukiem upadłam na zimną ziemie.nie nie nie!!!!!!!!!!!!!!!! 
Leżałam koło trupów. Mieli otwarte oczy skierowane na mnie.
-Boże.......- wyszeptałam.
-ty skończysz tak samo! Ci głupcy myśleli,że mi uciekną . Pomylili się- poczułam czyjąś obecność za sobą. Odwróciłam głowę do tyłu.  Była tam czarna, wysoka postać z bronią w dłoni wycelowaną w moją głowe.
-Prosze zostaw mnie. Ja nic nie zrobiłam. Puść mnie. Pozwól  mi jeszcze żyć- łkałam.  Ja chce się zestarzeć, mieć dzieci potem wnuki i  umrzeć śmiercią naturalną.
-Hahaha. Trzeba cierpieć za niewinność moja Mała Anne- kojarze ten głos. Tylko skąd.
- Błagam.- płakałam jeszcze bardziej, postać zdjęła kaptur. O nie...
- Strach?! Prosze cię nie zabijaj mnie!  Będę posłuszna obiecuje tylko pozwól mi żyć- byłam zdruzgotana.
- nie!- i strzelił. Poczułam przeszywający ból.  Umarłam......


Stałam i zachłysnęłam się powietrzem.  Lał się ze mnie pot. Kolejny koszmar.  Rozejrzałam się po pokoju. Był dzień. Przypłynęły wspomnienia sprzed kilku godzin. Popatrzyłam na swoje ciuchy i dotknęłam włosów. Nie było krwi. Byłam czysta.
- Obudziłaś się- ktoś powiedział. Wystraszyłam się. Odkręciłam się i po drugiej stronie łóżka siedział Strach
-cz.cz..czemu jestem czysta? P...przecież b..byłam ca...cała we..- nie dokończyłam bo mi przerwał.
-wykąpałem cię- szczęka mi opadła. on mnie dotykał?! jakim prawem?!
-co?!- byłam wystraszona.
-no nie położyłbym cię na mojej białej pościeli. Byś mi ją jeszcze ubrudziła- jego głos był oschły.
- mogłeś zanieść mnie do tego w którym byłam i spałam od początku pobytu tutaj- nigdy nie powiem na to coś 'mój' pokój.
-nie. A tak swoją drogą masz bardzo ładne ciało- powiedział z głupkowatym uśmiechem i wyszedł. Po moim ciele przeszły miliony ciarek. jak on mógł to zrobić?! Po kilku minutach jak w połowie doszłam do siebie zeszłam na dół.  Kierowałam sie do kuchni, bo tam dochodziły szmery. Rozmawia z kimś.  Postanowiłam podsłuchać rozmowe. Może czegoś się dowiem. Mówił cicho więc musiałam się skupić by coś usłyszeć.
- Tak Frank! Oni tu byli. Chcieli  mi ją odebrać.
-Tak! Zabiłem ich-czyli rozmawia z Frankiem. Nie lubię go.
- Po co mi ty?! Ktoś musi zakopać ciała! - osłupiałam
-Nie! masz być za 5 minut. Ja musze sie zająć dziewczyną  i coś wymyślić! Do obaczenia.
Stałam tak jeszcze z kilka minut.  Oni mordują z zimną krwią ludzi i tak po prostu chcą ich zakopać? Jak chomika , który zdechnie? Anne oni chcieli cię znów porwać! Moze miałabym lepiej u nich. On dobrze postąpił, bo cie uratował!!!!!!!!! Nie ! nikt nie morduje ludzi. Oni mieli całe życie przed sobą. Świetnie. Sama bije się z myślami. Nie zauważyłam a przede mną stanęła postać. Strach....

Stałam jak zahipnotyzowana. Jak on zareaguje jak sie dowie, że podsłuchiwałam? Wstrzymałam oddech.
-Oh Mała Anne co ja z tobą zrobie? Nie wiesz, że się nie podsłuchuje?- wyszeptał mi do ucha i odszedł. Tak zwyczajnie sobie poszedł. Nie ochrzanił mnie ani nic. Coś się chyba  szykuje... Tylko co.
Wypuściłam głośno powietrze z płuc.
Weszłam do kuchni po butelke wody. Napiłam się i  skierowałam  do mojego pokoju. Już byłam przy schodach, lecz ktoś mnie zawołał.
-Mała Anne chodź tu. - powiedział i wskazał miejsce obok siebie na sofie, która stała w salonie. -pójdę ale nie usiąde koło niego .Niechętnym krokiem cofnęłam się i usiadłam na samym końcu łóżka.
-A wiec. Teraz po tym co się wydarzyło wprowadzam kilka nowych zasad zrozumiano?-powiedział twardym głosem
-tak-odparłam
- Po pierwsze: nigdzie nie wychodzisz z domu, bo to jest niebezpieczne. Chyba nie chcesz by to się powtórzyło?- kiwnęłam na ''tak''  i zaczął kontynuować.
- Po drugie: musisz mnie się słuchać, bo inny gang  chce ciebie  i mogą szykować plan. Uwierz mi oni są gorsi ode mnie. Po trzecie:  teraz w domu będzie co najmniej po 6 osób, by cię pilnować. Jeden będzie nawet  w twoim pokoju w tedy kiedy będziesz spać. Tak dla pewności, że jesteś bezpieczna-powiedział z obojętnością
-co?  Po co im ja ? Wypuście mnie. Nie wydam was policji prosze...-ja oszaleje w tym domu.
- wiesz, że tego nigdy nie zrobie.- nigdy nie zrobie. On mnie nigdy nie wypuści.
- nienawiedze cie- wykrzyczałam i pobiegłam do swojego pokoju. Zamknęłam drzwi i zaczęłam płakać

On jest Moim największym koszmarem. Nigdy się nie uwolnie. Będzie ze mną do końca dni. Będzie torturował psychicznie jak i fizycznie. To jest prawdziwe piekło. Z dnia  na dzień jest gorzej
***********************
w ramach tego że poprzedni rozdział był krótki chciałam wam wynagrodzić i napisałam dziś kolejny. Myślę,że wam się spodoba i swoje opinie napiszecie w komentarzach
KILKA KOMENTARZY =CIĄG DALSZY